De Dior Runway-tas was het eerste grote accessoire-debuut van het post-Raf Simons-tijdperk in Dior (op de catwalk, zoals de naam zou suggereren), en ik was , weliswaar, een beetje achterdochtig. Dat was ten minste gedeeltelijk vanwege mijn immense genegenheid voor de tassen die zijn gemaakt tijdens de ambtstermijn van Simons in het legendarische Franse ontwerphuis en verdriet over zijn vrijwillige vertrek, maar het werd ook gemotiveerd door de verhoudingen van de tas en hoe het niet leek op de huidige trends. Een paar maanden later begint het op mij te groeien.
De tas, zoals je kunt zien, is in wezen een Lady Dior-tas gemaakt squat en lang, wat vergelijkbaar is met hoe Jean-Paul Gaultier de verhoudingen van de Birkin heeft veranderd om de JPG-draagbirkin te maken tijdens zijn tijd bij Hermès. In plaats van de bovenste handgrepen om te zetten in langere draagbanden, gebruikt de baantas echter een aparte, grote draagriem die lang genoeg is om de tas een echte draagtas te maken, maar niet lang genoeg voor draagtas. Die riem, en het feit dat de bovenste handgrepen volledig aan de zijkanten van de tas worden neergeklapt, zijn wat me rondbrengt.
De vorm voelt nog steeds een beetje ongemakkelijk voor mij, waarschijnlijk omdat niemand anders het nu ideaal doet, maar er is iets te zeggen voor de bereidheid om weg te komen van de zadeltassen en kettingstrap flapzakken die de winkelplanken voor seizoenen hebben gedomineerd . Vaak voelt een nieuw ding alleen vreemd totdat je ogen eraan wennen, maar vaak blijft die vrees voor altijd bestaan-de enige manier om te weten welke manier ik uiteindelijk op de runway-tas ga, is te afwachten, maar de ultra-versierde versies Nu beschikbaar zijn nu verbluffend om naar te kijken.
In dit geval van liefde of laat het achter, ik kan geen kant kiezen totdat ik bovendien informatie heb. Op welke manier zou je gaan?